Historia stosowania diety ketogennej

Z artykułu dowiesz się, jaka jest historia diety ketogennej.

W czasach starożytnych, gdzie nie było środków terapeutycznych stosowano dietę w różnych przypadkach medycznych, w tym w leczeniu padaczki. Już w V wieku p.n.e. Hipokrates uważał, że ciało osoby chorej jest ,,zatrute’’ i zaobserwował, że głodzenie chorego powoduje zmniejszenie ilości napadów drgawkowych. Erasistrotos z Kreos, lekarz żyjący w III wieku p.n.e., jako główną przyczynę chorób uznawał nieodpowiednie odżywianie. Zauważył związek pomiędzy padaczką a układem pokarmowym, dlatego swoim pacjentom zalecał głodówkę. Arnold de Villanova, lekarz żyjący w XIII wieku n.e. uznał terapię dietetyczną za najważniejszy element leczenia padaczki.

Głodówka

Pierwsze naukowe doniesienia o znaczeniu głodówki w terapii padaczki pochodzą z 1921 roku. Przeprowadzono badanie na 20 chorych stosujących głodówkę i zaobserwowano znaczną poprawę u części z nich. Najlepsze efekty występowały u dzieci. W 1922 roku opublikowano pracę, w której wykazano, że głodówka jest skuteczna w leczeniu padaczki u 90% dzieci i 50% dorosłych. W tym czasie powstała również teoria, że toksyny produkowane przez kępki Peyera w jelicie są odpowiedzialne za wystąpienie padaczki.

Stosowanie głodzenia stawało się coraz bardziej popularne, pomimo tego, że jego mechanizm był nieznany. Podejrzewano, że znaczenie mają zmiany metaboliczne i biochemiczne, które występują podczas głodzenia. Z racji tego, że długotrwałe głodzenie nie jest możliwe, w 1921 roku zwrócono uwagę na zastosowanie diety ketogennej w leczeniu padaczki. Wilder wykazał, że dieta ketogenna naśladuje zmiany fizjologiczne do których doprowadza głodówka.

Dieta ketogenna

Niedługo po wprowadzeniu diety ketogennej zaczęto potwierdzać jej skuteczność w badaniach klinicznych. Przedstawiono wyniki badań z długotrwałej obserwacji 91 pacjentów chorych na padaczkę, spośród których w 32% nie obserwowano napadów, u 22% uzyskano znaczną poprawę, u 46% pacjentów stosowanie diety nie miało wpływu na przebieg choroby. W 1954 roku Livingran zastosował klasyczną dietę ketogenną opracowaną przez Wildera u 300 pacjentów z padaczką- 43% pacjentów nie miało napadów, u 34% zaobserwowano znaczną poprawę, a u 22% nie zauważono reakcji na dietę. Przez kolejne 20 lat leczył w ten sposób 575 pacjentów i uzyskiwał podobne wyniki.

Pod koniec lat trzydziestych XX wieku zainteresowanie dietą ketogenną zaczęło maleć. Powodem tego było wynalezienie fenytoiny- skutecznego leku przeciwpadaczkowego. Leczenie farmakologiczne było metodą wygodniejszą i nie wymagało wprowadzenia reżimu dietetycznego. W latach siedemdziesiątych XX wieku zaczęto stosowanie diety ketogennej MCT, co spowodowało, że dieta była kojarzona z problemami gastrycznymi. Brakowało również doświadczonych dietetyków, co spowodowało, że stosowana dieta nie była precyzyjnie zaplanowana lub zbyt rygorystyczna.

Przełom nastał w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, kiedy to u 2 letniego Charliego Abrahams’a zastosowano z powodzeniem dietę ketogenną. Chłopiec cierpiał na nawracające napady miokloniczne, uogólnione toniczne i toniczno-kloniczne. Zastosowane metody farmakologiczne, chirurgiczne i homeopatia nie przyniosły poprawy. Chłopiec trafił do Centrum Leczenia Padaczek Johna Hopkins’a, gdzie doktor Freeman zastosował u chłopca dietę ketogenną. Stosowanie diety doprowadziło do całkowitej kontroli napadów. W 1994 roku ojciec chłopca założył Fundację Charliego (The Charlie Foundation for Ketogenic Therapies). Rozgłośnienie tej informacji w mediach wpłynęło na ponowny wzrost zainteresowania dietą. Na podstawie historii Charliego nagrano film pt. ,,Po pierwsze nie szkodzić’’.

Jeżeli zainteresowała Cię historia diety ketogennej, przeczytaj również Dieta ketogeniczna- od czego zacząć?

Bibliografia

1. Kardasz M., Pawłowska D.: Dieta ketogenna jako terapia w lekoopornej dziecięcej epilepsji, 02.08.2009, Nowa Pediatria 3/2009, s. 79-89

2. Chorągiewicz T. i in.: Przeciwdrgawkowe i neuroprotekcyjne działanie diety ketogennej, 205 Przegląd Lekarski 2010 / 67 /